ای‌کاش مجدد مثل سابق به‌جای این شبکه‌های اجتماعی و... به این وبلاگ‌ها بازگردیم. دورهمی داشته باشیم، بنویسیم، نقد کنیم، نقد شویم، نظر بدهیم، تشویق کنیم...

نوشتن لذتی به آدمی می‌دهد که تا کسی تجربه‌اش نکند نمی‌تواند آن را درک کند و متاسفانه این‌روزهای ما چه‌قدر از نوشتن خالی شده است... حتا از گوش کردن هم تقریباً خالی شده است. شنونده‌هایی شده‌ایم که فقط می‌شنویم اما گوش نمی‌دهیم! حرف می‌زنیم اما یا به آن معتقد نیستیم یا عمل نمی‌کنیم. روزگاری معتقد بودم و الان نیز با کمی تغییر، هستم که حرف حق را از عالم بی‌عمل نیز باید پذیرفت. شاید وی اراده‌ی عمل نداشته باشد، دلیلی نمی‌شود در صحت گفتار و فکر او شک نمود... بگذریم. دارم وارد حاشیه‌هایی می‌شوم که ممکن است این مطلب را هم به درازا بیانجامد و هم اینکه از مبحث اصلی دور شود...

به امید روزهایی که؛ «بودیم» و می‌خواستیم شدن را تجربه کنیم. حالا . نه سوخته‌ایم نه خام! و نه حتا نیمه‌خام... جالب است اگر از کسی بپرسیدخود را توصیف کن! چه خواهد گفت؟ به‌راستی چه تعبیر و تعریفی از خود داریم؟ این تعبیر چه‌قدر مسبوق به گذشته است؟ چه‌قدر ناشی از وضعیت فعلی یا آینده‌ی ماست؟