کمی به گذشته‌ی خودم و هم‌سالان خودم برگشتم که چه‌سان سریال‌های تاریخی را با محدودیت‌هایی که آن موقع داشتیم، به دقت دنبال می‌کردند و از تماشای آن‌ها لذت می‌بردند.

به‌راستی چرا علاقه‌های نسل حاضر با نسل قبل این‌قدر متفاوت است. امروزه، انتظار خیلی از ما از سینما، ساخت فیلم‌های مهیج و کمدی است... نتیجه‌ش می شود فیلم‌های کم‌مایه که صرفاً برای خندیدن ما ساخته می‌شود. حالا به هر قیمتی! خواه به قیمت اهانت به یک زبان، خواه به قیمت تمسخر لهجه‌های شیرین شهرها و مراکز مختلف و...

این قیمت‌ها را چه کسی تعیین می‌کند؟

پرواضح است. خود ما! این ما هستیم که اجازه می‌دهیم به هر قیمتی و با هر محتوایی (که عموماً خالی از محتوای مفید و سازنده‌اند) ما را بخندانند. مینیمال نویسی و مینیمال خوانی که در ادبیات رواج یافته است در فیلم‌ها نیز دیده می‌شود. انتشار و تماشای کلیپ‌های سرگرم‌کننده و...

نمی‌گویم که تماشای فیلم خنده‌دار و کلیپ‌های سرگرم‌کننده خوب نیست. اما می‌گویم با شرایط موجود، اگر نمی‌توانیم تغییری در فضای رسانه‌ای (فیلم‌ها، سریال و...) ایجاد کنیم، دست‌کم از خودمان شروع کنیم. در کنار این فیلم‌ها، فیلم جدی و خوب هم ببینیم. فیلم‌های ایرانی بسیار خوبی موجود است که بسیاری از ما حتا نام آن‌ها را هم نشنیده‌ایم! درگیری روزمره؟ کلافه‌گی؟ خسته‌گی؟ واقعن چه عاملی باعث می‌شود گرایش ما فقط به سمت فیلم‌های کمدی باشد؟

پی‌نوشت

در متن نوشتم فیلم کمدی، ولی خیلی از فیلم‌ها، المان‌های یک فیلم کمدی را ندارد. نمی‌خواهم بگویم فکاهی. ولی کم از آن نیستند...