:: احساس مهم بودن و ابراز وجود ::

همه انسانها نیاز به احساس مهم بودن دارند ، و دوست دارند که در حوزه ای موردعلاقه شان مورد توجه دیگران قرار گرفته و تعریف و تمجید شوند، زیرا اکثر آنها با شنیدن تعاریف و تصانیف مثبت دیگران نسبت به خود ، نوعی اعتماد به نفس پیدا می کنند.

احساسی که به آنها دست می دهد، باعث می شود به جای دیدن نقص های خویش ، نقاط قوت خویش را دریابند و در تقویت آنها بکوشند ، اما همیشه القای حس مهم بودن به شخصی خوب نیست و حتی ممکن است او را تک بعدی کرده و از تلاش بازدارد. زیرا او احساس می کند که منحصر به فرد است و دیگر نیازی به بازنگری در خود و توانمندی هایش ندارد. درصورتی که بازنگری در خود امری لازم است و در توصیه به مسلمانان آمده است که هر روزتان را با دیروزتان مقایسه کنید .

 از دیگر سو بیم آن می رود که با تمجید از وی ، نوعی غرور و احساس خودشیفتگی (نارسیزم) در وی پدید آمده و در اثر کاذب آن شخص به خودنمایی پرداخته و اطرافیان خود را کمتر و پایین تر از خود ببیند .

هرچند مقایسه در بعضی از موارد درست نیست اما مقایسه انسان با خویش و کردار خویش ، نه تنها مذموم نیست ، که به نظر من امری لازم است. ما در مقایسه خود با خود است که درمی یابیم ، چقدر نسبت به دیروزمان تغییر کرده ایم یا اینکه اصلا تغییر نکرده ایم.

در بررسی این روند ، اگر تغییر ما مثبت بود ، باید ریشه های آن را بکاویم و تقویت کنیم ، اما اگر تغییر منفی بود، باید علل و ریشه های آن را یافته و در برطرف نمودنش بکوشیم . ( مراد من از مثبت و منفی همان خصوصیاتی است که ما برای خود خوب یا بد می دانیم).